Vandaag was dan de dag.. de KNVB-BEKERFINALE 2017-2018. Onze opponent was een oude bekende. Sporting 70 dat tot tweemaal toe effectiever dan ons was in de onderlinge duels. De Utrechtse formatie gaat voor de “treble”, want na het ongeslagen najaarskampioenschap werd ook het voorjaarskampioenschap ongeslagen binnen gesleept en zou de KNVB-beker, waarin de enigste nederlaag viel te noteren, de kers op de taart zijn. Het zou daarmee Hoogland opvolgen dat vorig seizoen alle drie de hoofdprijzen opeiste. Wij waren echter niet van plan om aan dat scenario mee te gaan werken. Wel wisten we dat het een lastige taak zou gaan worden. In Heerhugowaard werd het 0-1 voor Sporting en in Utrecht 2-0. Ondanks deze twee nederlagen, waren we niet de mindere, wel de ongelukkigste. We schatte onze kansen dan ook in op 50/50.
We traden vandaag aan zonder de geblesseerde Tamara en Sydney en vakantieganger Jacky, maar waren Lysanne en Maud weer van de partij, evenals invallers Mira, Esmee en keepster Meike.
Verder was het de afscheidswedstrijd van Stacey. Zij vertrekt na slechts één seizoen naar het Amsterdamse SV Kadoelen, dat in de nieuwe semi-landelijke eredivisie MO17 uit gaat komen. Dit wilde ze graag in stijl doen met een hoofdprijs. Ook Sydney gaf al eerder aan weer terug te keren naar haar oude nest Koedijk.
Dan de wedstrijddag en de gehele ambiance er omheen. Een dag die je als speler eens in je leven mee wil maken. Dit team van Reiger Boys heeft de eer om al voor het derde jaar op rij de finale te mogen spelen. Twee jaar geleden (als MO15) werd de hoofdprijs mee terug genomen naar Heerhugowaard, maar ging die eer vorig jaar, zoals eerder beschreven, naar Hoogland MO17.
Na het opkomen van beide teams op het hoofdveld van Legmeervogels, kon er afgetrapt worden voor de grote finale. We verwachtte een feller Sporting in het begin, maar bepaalde juist Reiger Boys de wedstrijd. Met fel voetbal werd de aanval ingezet en waren wij het team dat het meeste balbezit had. Al in de 7e minuut werd ons een zuivere penalty ontnomen, nadat Liz net binnen de zestien neergehaald werd. De scheidsrechter legde de bal echter op de rand strafschopgebied. Een mooie gelegenheid voor Judith, maar zag de bal net over gaan. Drie minuten later zouden we het in grote getale meegereisde publiek van de stoelen krijgen. Een indraaiende corner kwam voor de voeten van Liz, maar poeierde de bal hard tegen de onderkant lat. Gevaar weer geweken voor de Utrechtse meiden. Buiten deze kansen om speelde het spel zich verder voornamelijk tussen beide zestienmetergebieden af. Beide teams bezitten een ijzersterke defensie en kreeg bijvoorbeeld Sporting in de voorjaarscompetitie slechts drie tegentreffers te incasseren. Van beide kanten moest er dus een strijdplan klaar liggen om de verdedigingslinie te doorbreken. Na de extra drinkpauze vloog Marouscha langs de Utrechtse muur, dook op voor de keepster, maar schoot rakelings naast. Verder leek de drinkpauze beter te hebben gewerkt bij Sporting dan bij ons. Wij oogde wat minder alert en werd er minder druk uitgeoefend. We lieten de tegenstander daardoor in de wedstrijd komen en leverde dat meteen hachelijke momenten op. In de 31e minuut mocht een aanvaller ongehinderd doorlopen, maar schoot eveneens net naast. We snakte naar de rust en klonk het laatste fluitsignaal als een verlossing. Even afkoelen en bijtanken.
Na de rust kwamen we als herboren terug het veld op en wie niet helemaal op tijd terug uit de kantine was had pech. Binnen de minuut stond de verlossende 1-0 op het scorebord. Sanne kwam op links aan de bal en speelde Marouscha met een steekpass aan zij kalm en onhoudbaar raak schoot: 1-0. Wat een heerlijk begin van de tweede helft en het was ook nog eens meer dan verdiend gezien het veldoverwicht in de gehele eerste helft. Sporting moest nu dus uit een ander vaatje gaan tappen en meer risico’s gaan nemen. Er werd meer druk gezet, waardoor verdedigers Maud, Shanice, Mira, Julia en Loes meer uitgetest werd. In de 13e minuut leverde dit een vrije trap op die echter in de muur belandde. In de tegenaanval werd spits Esmee gevonden en verlengde op Marouscha. Met een lange sprint stond ze andermaal voor de keepster en krulde de bal hard in de kruising: 2-0. Wat een beauty van een treffer. Was de buit nu binnen...? Het antwoord was uiteraard nee. Met nog een klein half uur op de klok kon er van alles gebeuren. Dat Sporting uit dode spelmomenten gevaarlijk waren hadden we al meegemaakt in de competitie. Zij bezitten namelijk over een grote en sterke luchtmacht. In de 19e minuut was dan zo’n moment. Een gevaarlijk indraaiende corner kwam net zoals bij Liz voor de de voeten van een Utrechtse speelster, maar had zij meer geluk in de afronding: 2-1. Een onhoudbare bal voor de goed keepende Meike. Alles was nu weer mogelijk en konden we een slotoffensief gaan verwachten, maar raakte ook bij hun de krachten op. Met een vijftal verse speelsters hoopte ze de verdediging kapot te spelen, maar hielden zij stand. Met een grote kans voor Megan die vanaf randje zestien mocht aanleggen, dachten we de genadeklap uit te delen, maar spatte de bal op de lat uiteen. Was de klok gisteren tegen Alliance nog onze grootste tegenstander, was dat vandaag voor Sporting. De kansen die ze kregen werden vakkundig teniet gedaan en speelden middenvelders Sanne, Lysanne, Megan en Liz ijzersterk. Aanvallers Stacey, Marouscha, Esmee en Lieke werden beurtelings gevonden, maar wisten geen van allen de genadeklap uit te delen. Stacey raakte de bal met buitenkant rechts niet helemaal lekker en had een niet te missen kans voor Esmee simpelweg te weinig kracht. Na exact 80 minuten vond de prima leidende scheidsrechter het mooi geweest en floot voor het einde. De beker was binnen na een bloedstollende wedstrijd waar echt alles in zat. Een echte bekerwedstrijd. REIGER BOYS MO17.1 IS WINNAAR VAN DE KNVB BEKER HOOFDKLASSE GROEP 2017-2018.
Na de huldiging werden de gebruikelijke foto’s genomen en vierde we het einde van het officiële seizoen met de beker, maar waren er buiten de blijde gezichten ook de wat mindere. Afscheid nemen doet pijn, maar met een goede reden. De volgende halte is Amsterdam en wie weet wat de toekomst ons allen zal brengen? In ieder geval tot ziens.
Edwin Stuivenberg