AFC’34 C4 – Reiger Boys C3

Dit was de wedstrijd om nog een beetje contact te houden met de middenmoot. AFC laatste en wij voorlaatste. De voortekenen waren al niet zo best. Dave Timmer ziek, zijn vader moest Dave, zeg maar, verzorgen, dus geen grens/keeper inspeler. Gelukkig was Simone, de moeder van Wouter bereid om te vlaggen, dus dat was opgelost. Hans, assistent-coach/trainer, ook niet aanwezig, en ondergetekende vooral niet “okselfris”.

In eerste instantie ging de wedstrijd op en neer. AFC profiteerde goed van de wind en wisten meermalen met een goede steekbal hun spitsen te bereiken. Sil stond weer een dijk van een wedstrijd te keepen, maar wist de 1 – 0 niet te voorkomen. We kwamen op 1 – 1 na een schot van Hicham dat gekeerd werd door de keeper, maar Wouter was er als de kippen bij en schoot snoeihard, bijna mis, de bal in de touwen. Toen kwam er de hoofdrol van de scheidsrechter van AFC. Normaal heb ik vrede met matig fluiten van een scheids, maar deze meneer floot niet matig, maar ronduit partijdig. En zie dan de jongens maar eens in toom te houden. Ik had er mijn handen vol aan. Allereerst zag hij vanuit de middencirkel dat een speler van ons buitenspel stond, daar waar hun grensrechter niet vlagde, maar hij keurde het doelpunt af. Daar waren de jongens even door van slag. En dat betekende 2 en 3 – 1, waarvan er 1 een ongelukkig eigendoelpunt was. Nog voor de rust velde de scheids het vonnis over ons. De spits van AFC werd op 14 meter van het doel licht aangetikt. Hij liep hakkelend door en liet zich net binnen de zestien vallen. Pingel dus. Probeer dan je jongens nog maar eens in toom te houden!!! Pingel werd nog door Sil gestopt op prachtige wijze, maar niemand van ons was op tijd voor de tweede bal. 4 – 1 ruststand dus.

Er moest dus nog wat veranderen na de rust. Welnu, dat gebeurde ook. Alleen AFC wist al binnen de minuut weer te scoren en zo werd het een onmogelijke missie. Robbert maakte nog een prachtig doelpunt, 5 - 2, maar niet veel later was het weer een ongelukkig eigen doelpunt, waardoor het eigenlijk voorbij was. 6 – 2.

Er volgde nog een chaotisch restant van de wedstrijd, waarbij Hamza werd neergesabeld, na een goede passeeractie, en daarbij een klap op zijn kaak had gekregen. Daarbij wilde Mick zijn maatje helpen, maar Mick was er voor 5 minuten afgestuurd. Ik moest Mick bijna zelf van het veld af halen. Toen Mick weer in het veld mocht komen beloonde hij zichzelf en maakte de 6 – 3. Dit was ook de eindstand.
We hebben het dus laten liggen. En het zit hem in het “omschakelen”, daar waar we het hele seizoen op trainen. Ga ik dus goed over nadenken. We kunnen alleen nog maar naar boven kijken op de ranglijst, want AFC is ons voorbij. Dat gaan we dus veranderen jongens. Toch?

Dinand